Her ne kadar başka konularda yazıp çizsek te, uzun sayılabilecek bir süredir spor yazılarından uzaktık..
Nasipte, Atiker Konyaspor'un elini kolunu sallayarak rahat rahat yenebileceği, ligin en kötü futbolunu oynayan Trabzonspor'a yenildiği karşılaşmanın sonrasında kavuşmak varmış.
Sen dağları taşlar aş, dereleri tepeleri, denizleri okyanusları geç, en iyi takımları yen, ardından ligin en berbat futbolunu oynayan Trabzonspor gibi bir takıma yenil.
Akıl ve mantık almıyor doğrusu.
İlk yarıda rakip kaleyi abluka altında tutan belki de 2-3 gol bulabileceğin Trabzsonspor kalesine ikinci yarıda kayde değer bir tane bile bir akın yapamama..
Bunu birileri izah etmeli.
Ayıptır.
Galibiyette başka bir düşüncesi olmayan ve sahasında bunu gerçekleştirmek için rakip kaleye yüklenecek olan Trabzonspor'un ikinci yarıda baskı kurması beklenen bir gerçekti.
Böylede oldu. Konyaspor orta sahada yoktu. Trabzonspor kalecisi Tolga'ya bir tane bile ciddi anlamda top gelmedi. Geride özellikle son 10-15 dakikada sahasına kapanan Atiker Konyaspor, maçın son dakikasına kadar geriye yaslandı da yaslandı.
Sonuçta da 90 artı 5'te kalesinde golü gördü. Yenmeyecek yerden bu golü yedi. Bu golü yememeliydi. Konyaspor, Konyaspor olalı Trabzon'u sahasında böyle kötü bir şekilde yakalamamışrı hiç.
Ne yapıp edip zorlu Avrupa maçı öncesi moral açısından bu maçı kazanmalıydı. Ama olmadı.
Bu yenilgiyi hazmeden varsa bilmem ama ben şahsen hazmedemedim. Korkak, ürkek, takım olma havasını kaybetmiş, haftalardır kaybettiği puanlar yüzünden sahada mücadele etme yerine ruh gibi gezinen Trabzonspor'u "şimdi yenemeyeceksin de ne zaman yeneceksin" diye sormazlar mı?.
Haydi yenemedin, en azından yenilme.. Maalesef bunu da başaramadık.
Yazık.
Çöküşün başlangıcı olmasa bari..
