Har içinde biten gonca güle minnet eylemem
Arabiyi farisiyi bilmem, dile minnet eylemem
Sıratim üzre müstakim gözettim rahimi
Zalimin talim ettiği yola minnet eylemem
Bir acayip derde düştüm herkes gider kârına
Bugün buldum bugün yerim, hak kerimdir yarına
Zerrece tamahım yoktur şu dünyanın varına
Rızkımı veren Hudadır kula minnet eylemem”
Rızkınızı veren Hudadır kula minnet eylemeyin der Nesimi
Doğru söze ne denir. Hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşamak size sonunda mutluluğu getirir. Kuluz beşer şaşarız denir ya işte şaşmamak, doğruluktan ayrılmamak gerekir. Erdemden, doğru olmaktan, riyadan, iftiradan, hak yemekten bahsetmek ne kadar kolaydır oysa dilin ucundadır bu değerleri karşıya söyleyi vermek. Oysaki insan öyle bir kapalı kutudur ki içindekileri saklarken rabbinin gördüğünü dilin söylerken kutunun kapağından sızanları bilenlerin sayısını da unutuverir bazen insan. Doğruyu söylemek gerekirse zor iştir insanca insan gibi insan içinde yaşamak. O yüzden kimseden minnet eylemem bırak hayatın yolunu derelerde akan suların yolu gibi açık eylesin yaradan...
