Peygamber Efendimizin (s.a.v) en önemli özelliklerinden biride karşısındaki muhattabına değer vermesi ve onunla yürekten alakadar olmasıdır.Onun mübarek irfan sofrasına oturupta nasiplenmeyen insan hemen hemen yoktur.

O tatlı mutebessim çehresi,kalbin ta en ince noktalarına nüfüz ederdi.

Peygamberimiz (s.a.v) adeta etrafını aydınlatan dengeleyen güneş gibiydi.Bir gün bu tatlı meclise alışılmışın dışında bir şikayet ulaştı.Genç Caleybib sağda solda hanımları rahatsız ediyordu.Derhal huzura çağırıldı.Efendimize (s.a.v) gam verecek en küçük bir hadiseye tahammül edemeyen Hz.Ömer (r.a) ileriye atılmış; ‘'Emret Ya Rasülallah derhal işini bitireyim.'' demişti. Ama şevkat timsali Efendimiz (s.a.v) buna müsaade etmiyor ve hiç bir zaman eksiltmedikleri tebessümlerini Cüleybibe yöneltmiş ve aklını,mantığını devreye sokarak şöyle demişti:

‘'Ey Cüleybib bu yaptığının annene de yapılmasına razı olur musun?''

-Hayır Ya Rasülallah.

-Ya kardeşine?

-Hayır.

Unutma senin rahatsızlık verdiğin bu insanlardan birisi ya birinin anasıdır veya kız kardeşidir.Teyzesidir veya akrabasıdır.

Sahabi anlatırki: ‘'Cüleybib öylesine değişti ki kadınlardan bir ordunun içine atmış olsaydınız yine de gözünü kırpıpta bakmadığına şahit olurdunuz.''diyorlardı.

Ey bütün bir nasihatı,islahı,haşinlikte,kabalıkta görenler,Allah Rasülünün davranışlarına bakalım.Sevdirerek,beğendirerek,müjdeleyerek nefret ettirmeyerek ciğerpare evlatlarımıza yönelelim.

Başkalarını rahatsız etmeme hususunda evlatlarımızı uyaralım.İkaz edelim.Bu anne ve babalar olarak bizlere düşen bir görevdir.