Hafta sonunu memleketim olan Ereğli’ de geçirdim. Her yıl bahar aylarında mutad olduğu üzere, çok merak ettiğimiz İvriz Barajı’nda ki u miktarını ve adeta gelinliklerini giymiş olan kiraz bahçelerini görmek üzere İvriz’ e gittik. Gerçekten yol güzergâhı muhteşemdi. Kiraz, elma, vişne, kayısı başta olmak üzere, tüm ağaçlar beyaz ve pembe arası renklerin tüm tonlarına haiz elbiselerini giyinmişler, temaşa sahiplerine arz-ı endam ediyor ve lisan-ı halleriyle; “Bizi öyle bir sanatçı giydirdi, süsledi, donattı ki, sizin fani sanatçılarınız O’ nun ancak zayıf bir gölgesi olabilir” diye haykırıyorlardı. Gözlerimiz bayram etti, şükrümüz ziyadeleşti.
Annem yaşlı olduğundan, koluna girdik ve ağır ağır İvriz su kaynağı tarafındaki köprünün başına kadar geldik. Köylülerin geçen yıldan kalma organik ürünlerini pazarlamak için açtıkları tezgâhları tek tek ziyaret ettik. Konya’ da marketlerde beş liradan satılan Amasya Elması’nı iki liradan, kuruyemişçilerde otuz kırk liradan satılan dut kurusunu on liradan almanın keyfi ile tam tezgâhların önünden ayrılacaktık ki, kalabalık bir grubun bize yaklaştığını gördük. İçlerinden sadece Ereğli ve Halkapınar Belediye Başkanlarını tanıdım, diğerleri sanırım sürekli değiştiğinden tanıma imkânım olmayan bürokratlardı. Seksenine merdiven dayamış koca çınar anacığım, gelenler içinde Ereğli Belediye Başkanı’ nın da olduğunu anlayınca bana dönerek; “ Özkan hangisi “ dedi. Belediye Başkanımızı gösterince, “Başkanım senden bir isteği olacak” dedi. Başkan Özgüven büyük bir hürmet ve saygı ile annemi dinlemeye başladı ve “Buyur anacığım” dedi. Annem gözleri dolarak; “Başkanım senden mezar yeri istiyorum, ailem Meydanbaşı’nda yatıyor, ben de orada yatmak istiyorum, paramla mezar yeri almak istiyorum” dedi. Bu talep karşısında duygulanan Başkan Özgüven; “Anacığım Allah sana ömür versin ama Büyükşehir Belediyesi mezar yeri satmıyor” deyince cevabın olumsuz olduğunu anlayan anacığım hüzünlendi, Başkan ayrıldıktan sonra bana dönerek ” olmuyor muymuş oğlum” dedi.
Anacığıma ne diyeceğimi şaşırdım. Herkes devletten dünyalık bir şeyler isterken, kendisine mezar yeri isteyen ve üstelik bedelini de ödemeye hazır olan anamın bu talebini, Konya merkezde meskûn olan büyükşehir belediyesine iletmemiz gerektiğini bildiğim halde, bununla yüzleşmiş olmak beni ve ailemi hem düşündürdü, hem de üzdü doğrusu.
Aralık 2012 de yayınlanıp, 30 Mart 2014 seçimlerinden sonra yürürlüğe giren 6360 sayılı yasa ile malumunuz Türkiye’ de mevcut onaltı büyükşehir belediyesine ilaveten, ondört büyükşehir daha kurulmuş, bu belediyelerin yetki ve görev alanları il sınırlarına kadar genişletilmiş, köyler mahalleye dönüşmüş ve belde belediyeleri de kapatılmıştı. Bu yasa kapsamında Ereğli ilçemiz de Konya Büyükşehir Belediyesi sınırları içinde yer aldığından, özellikle su ve kanalizasyon, toplu taşıma, toptancı halleri, itfaiye, atık bertaraf tesisleri, bazı yolların yapım, bakım ve temizliği, otoparklar kurulması ve işletilmesi ile birlikte mezarlık ve defin hizmetleri de Ereğli Belediyesi’nden alınmış, Konya Büyükşehir Belediyesi’ ne verilmişti.
Büyükşehir yasasını, ülkemizin olmazsa olmaz ihtiyacı olan Başkanlık sisteminin provası olması, kır halkının da kentsel hizmetlerle tanışması ve kır-kent kaynaşmasının sağlanması, mahalli müşterek hizmetlerin daha dengeli olarak verilmesi anlamında kesinlikle destekleyenlerden olmama rağmen, bu mezarlık işi cidden beni endişeye sevk etti.
İlgili yasada her ne kadar büyükşehir ile ilçe belediyelerinin görev ve yetki alanları belirlenmiş olsa da, Konya gibi birçok Avrupa ülkesinden daha geniş topraklara ve dolayısıyla da hizmet alanına sahip olan büyükşehirlerde, bazı kamusal yerel hizmetlerin, büyükşehir belediye meclisi kararı ile ilçe belediyelerine bırakılması konusu yine aynı yasada karşılık bulmasına rağmen, mezarlık ve defin işleri başta olmak üzere, bir kısım hizmetlerin halen büyükşehir belediyesi uhdesinde olmasının doğru olmadığı düşüncesindeyim. Umarım Konya Büyükşehir Belediye Meclisi bu hususta bir karar alır da, ben de anacığıma müjdeli haberi veririm.
