Milli maçlardan önce Galatasaray karşısında alınan galibiyetle yakalanan sinerji ve özgüven ile Konyaspor'un Ümraniye karşısında galip gelebileceği ağır basıyordu maç öncesinde…
Maç başladığında izleyenler için bir işkence başladı. Her iki takımda oyun oynamaktan çok oynamamak için sahaya çıkmış gibiydiler. Sanki maçı daha kötü oynayanın puan kazanacağı bir maça çıkmış iki takımın mücadelesi gibiydi. Bu maç boyunca da devam etti.
Pozisyon ve üretkenliğin olmadığı bir mücadeleydi. Kurgu, taktik, strateji, mücadele ne ararsan hiç biri yoktu. Hani bir şeyler yapmak istersin ama karşı takım izin vermez öyle bir şeyde yoktu. Kalitesizliğin hakimiyetinde gerçekleşen karşılaşmaya arzusuzluk ve iştahsızlıkta eşlik edince kalitesizliğin daha da çekilmez hâle geldiği bir mücadele gerçekleşti.
Ümraniye takımı pozisyona girmeden iki gol üretirken gollerdeki en büyük katkıyı Konyasporlu kahraman veriyordu. Futbolcu atletikliğinden çok uzaktaki hantal yapısına düşünme ve çözüm üretme yavaşlığında ekleyerek antreman tesislerine öylesine gidip gelmiş beyhude görüntüde olduğunu gösterdi.
Teknik direktör diye geçinen zatı bir kaosun içine gelmesiyle belki tam anlamıyla sorumlu tutamam ama takımın doğru on birini yakalamaktan uzakta, futbolcuların özelliklerine uygun doğru mevkilerde oynatmayı becerememenin uzağında görünüyor.
Ümraniye takımının ikinci golü ofsayttı buna dahi doğru dürüst bir itiraz etmeyecek kadar yaptıkları işin uzağında ve iştahsızlığında olan futbolculardan keyif veren futbol beklemek ne kadar akıllıca olur bilemem ama bu maç sanki hiç olmayacakmış duygusu uyandırıyor. Selam ve dua ile…
