Küçücük bir sese dahi gözlerini açan bebekler,
üzerlerine atılan binlerce,
on binlerce bombaya uyanıyorlar.
Hem de 2219 gündür.
Anlamını bilmedikleri,
anlayamadıkları ve hiçbir zaman da
anlayamayacakları sese.
Esed adlı diktatörü tanımayacaklar.
Tanıma çağına geldiklerinde,
O diktatör çoktan yok olmuş olacak.
Ya bir mücahidin silahından çıkan mermiyle,
ya da O diktatörü canavarlaştıran seri katillerin eliyle.
Onlar, O katilleri de bilmeyecekler.
Seri katillerin kusursuz cinayetleri arasında
aradıkları dosyalar kaybolup gidecek.
Dünyanın jandarmasını sorgulayacaklar.
Azılı diktatöre niçin dur demediler?
Herkes ninnilerle uyurken,
biz neden bomba sesleriyle büyüdük diyecekler.
Kendilerini kucaklayamayan annelerini arayacaklar.
Yavrum senin annen bir melekti masallarıyla avutulacaklar.
Arkasından ya babamız sorusu gelecek.
Milli mücadelede diye başlayan ve
boğazda düğümlenen kelimelerle etrafı suskunluk kaplayacak.
Amr İbn Ümeyye ile mektup gönderen,
ülkesine gönderdiği Ca’fer İbn Ebî Tâlib
ve arkadaşlarına sahip çıkmasını ve emin olmalarını
talep eden efendiler efendisinin,
“O bir hristiyandır”itirazlarına,
evet ama O,adil bir kraldır dediği Necaşi’yi öğrenecekler.
Obama’ın da hristiyan ancak adil olmadığını
duyacaklar.
Ya Moskofun Putin’i?
Ya Mısırın Sisi’si?
Ya İran’ın Ruhani’si diyecekler?
Güzellik adına sadece,
Türkiye’nin Reis’i kulaklarına fısıldanacak.
Kendine bir mektup gönderen dahi yokken,
kendileri gibi milyonlarcasına kucak açan Türkiye’nin
Reis’ini,kendi dillerindeki çok temiz anlamına gelen
Tayyip amcalarını.
1400 kusur yıldan sonra ensar muhacir kucaklaşmasına
şahit oldukları ülkeyi bilecekler.
Ve sevecekler.
Şam Konya’yı, Konya da Şam’ı sever diye mırıldanacaklar.
Suriye Türkiye’yi, Türkiye de Suriye’yi sever diye haykıracaklar.
Mazlumlar Türkiye’yi,
Türkiye de Mazlumları sever diye minik yüreklerine nakşedecekler.
Bin yıldır olduğu gibi,daha nice bin yıllar,
elinden,dilinden emin olunan tek ülkenin
en yakınlarında olduğunu,
parmaklarıyla gösterecekler.
