Konyaspor alt yapısından yetişen yeşil beyazlı kulübün genç milli yıldızı, Ümit Milli takımımızın değişmeyen ve vazgeçilmez futbolcusu..
Yaklaşık bir yıl kadar aynı sitede karşılıklı oturuyoruz, ama koskoca bir yılda üç-beş kez ancak karşılaşmışızdır..
Ali kampta..
Ali maçta..
Ali Milli takımda
Ali Tatlıcak tesislerinde...
Ali Dere Konyaspor'un son, o hani meşhur "mazot parası bile olmadan" yola çıkılan Kızılcahaman kampında yoktu..
Ali, mazot parası bulamadığı için Kızılcahaman kampına gidemediğinden değil, formasını giydiği Ayyıldızlı takımla Romanya'daydı çünkü..
Ali'yi, Romanya'dan geldiğinden bir kaç gün sonrası sitenin içerisinde gördüm. Fenerli, Galatasaraylı, Beşiktaşlı ve bir kaçı da "42 Ali Dere" formalı çocuklarla birlikte, Ali Dere "dağ başını duman almış" marşını söylercersine adımlıyordu..
Çocuklar etrafını sarmış, "Ali abi Konyaspor yine şampiyon olacak mı?.., Ali Abi bende senin gibi olacam.. Ali abi bende Konyaspor'da oynayacam " gibi ardı arkası kesilmeden dizilen onca soruya cevap yetiştirmeye çalışıyordu..
Bu tablo karşısında mutlu oldum, gurur duydum..
Bu memlekette Ali Dere'ler kolay kolay yetişmiyor.. Bir Ünal Karaman'dan sonra, Konya kimi yetiştirdi ?..
Ali Dere'nin peşinde onlarca kulüp var.. Hemde milyon dolarları avucuna hemen sayacaklar..
Ama Ali, bu memlekete vefa duyan, Konya sevdalısı adam gibi adam.. Bir o kadar da babası hasta Konyaspor sevdalısı, kişilikli muhterem bir insan.
Baba Dere, "Konyaspor'a olan hizmetini tamamlamadan, Ali'yi bir yere göndermem" diyor da diyor..
Konya'ya bir Ali Dere yetmez.. Onlarca Ali Dere'ler yetiştirmeliyiz.. O zaman sokaktaki, mahalledeki ve sitedeki çocuklar başka takımların değil, sırtlarında "42 Ali Dere" yazan Konyaspor formasıyla dolaşırlar..
O çocuklar başka takımların hayranı değil, Konyaspor sevdalısı olurlar..
O yıldızları milyon dolarlara satar, "mazot paramız yok" diye, o zaman koskoca Konya'yı Türkiye'ye rezil ettirmeliyiz. "Para yok" diye ağlamayız.. "Belediye verecek" diye beklemeyiz..
Dahası rezil olmamak için internetten yardım kampanyası açacak kadar gülünç durumlara düşmeyiz..
İşte yöneticiliğin püf noktası bu ince ayrıntılarda gizli olsa gerek..
