Şu dünyaya neden geldiğimizi bir anlayabilsek bunu bir idrak edebilsek işte o zaman her şey güzel olacak…
Hani hep deriz ya üç günlük dünya dün yaşandı bugünü yaşıyoruz yarınımız meçhul…
Mademki yarınlarımız meçhul o vakit bu dünyadan göçerken de hazırlıklı olmalıyız…
Hazırlığımız şu fani dünyada gerçekleştirdiğimiz güzel amellerimizdir…
Güzel amel mü ‘minin bu dünyadan öbür dünyaya götüreceği azığıdır…
Azığı olmadan, heybesi boş olarak gidenin vay haline…
Şu fani âlemden göçerken heybesini en güzel amellerle doldurmuş bir kıymetli insan tanıdım ki şu dünyada en şanslı insanım desem yeridir…
O çok kıymetli olan büyük insan Üstadım artık aramızda değil…
Geçtiğimiz Cuma ebedi âleme yolladık o ulu çınarı…
Nur içinde yatsın…
Sizlere bahsedeceğim bu büyük insan Konya'mızın manevi büyüklerinden Veyis Ersöz Üstadımdan başkası değil…
Veyis Hocam 70 yıllık eğitimcilik hayatı boyunca binlerce yazı kaleme alarak, onlarca kitap yayınlayarak, nice gencin yol ışığı olmuş ve İslam'a, ilime, irfana hizmet etmiş bir büyük değer idi…
Rabbim gani gani rahmet eylesin…
Veyis Hocam ile üzülerek söylüyorum, ne yazık ki; çok çok geç tanıştım…
Kendisiyle tanışmam büyük oğlu Eğitimci – Yazar Salih Sedat Ersöz abimin vesile olmasıyla oldu ve iki kez telefon ile görüşme fırsatım oldu. İkimizde birbirimizi görmeyi, muhabbet etmeyi çok istemiştik…
Lakin Veyis Hocam hastalığından ötürü son zamanlarını hep hastanede geçirmek zorunda kalmıştı...
Bu sebepten bir türlü buluşmak nasip olmadı buna çok üzülüyorum işte…
Zira O'nun ile bir dakika sohbet edebilmek dahi insanın bilgi dağarcığına neler katmazdı ki…
O iki kez yaptığım görüşmede şefkatli ve naif sesiyle yaptığı o güzel duaların muhatabı olmak çok büyük bir şerefti benim için…
Biz razı olduk Rabbimde razı olsun…
Uzun yıllar boyunca insanlığın kurtuluşu için mücadele eden bu hususta Türkçe ezan okutan zihniyetten nice zulümler gören, mahkemelere çağrılan ama yine de doğruları söylemekten geri durmayan bu güzel insan bu çok kıymetli insan arkasında bıraktığı o hoş sada ile anılacak artık…
Rabbim bizlere de Veyis Hocam gibi şu fani âlemde bir hoş sada bırakmayı nasip eylesin…
Üstadın cenaze namazını kıldıktan sonra kabristanda toprağa verirken mezar taşlarına şöyle bir gözüm takıldı…
Tefekkür ederek dedim ki kendi kendime; ölüm bu kadar yakın ve bu kadar gerçek işte…
Zira buradakilerde bir zamanlar dünyada idi bizler gibi diyerek ekledim; bu taşların altında bir gün bizlerde olacağız…
Veyis Hocamın cenaze namazında cemaati o kadar çoktu ki anlatamam…
İşte o cemaat Veyis Hocamın yeryüzünde bıraktığı o hoş sadanın karşılığı idi…
Ne büyük şeref ki onca insanın iyi bilirdik diyerek haklarını helal etmesi…
Kıldığım her cenaze namazından sonra hep düşünmüşümdür acaba ben ölünce ne kadar insan iyi bilirdik diyecek diye…
İşte bunun için; gönül yıkan değil gönül yapan olmalıyız…
İşte bunun için; yaratılanı yaratandan ötürü sevmeliyiz…
İşte bunun için; ardımızda bir hoş sada bırakmalıyız...
Bütün bunları eksiksiz gerçekleştirmiş, ömrünü hep Allah yolunda harcamış, son saniyelerinde dahi Allah Allah diyerek Hakka yürümüş bu büyük Üstadın, Veyis Ersöz Hocamın ruhu için;
EL – FATİHA
