İnanamıyorduk. Aslında inanmak istemiyorduk. Tekrar tekrar araştırıyorduk. Biri yalan habermiş desin umudundaydık ama acı haber gerçekti.
Hiç yan yana gelmediğimiz, hiç konuşmadığımız biriydi ama en yakınlarımızdan biri vefat etmişti sanki. Hakim olamıyorduk yaşların gözlerimize hücum etmesine… Şaşkınlık içinde önlemez ağır bir üzüntü ve göz yaşları… Boğazlar düğüm düğüm…
Sadece ben değilmişim yan yana gelmediği Ahmedin vefatına böylesine duygular yaşayan… Milyonlar aynı durumu yaşıyordu. Bu öyle kolay oluşacak bir durum değildi ama bunu başarabilen ender insanlardan biri olduğunu yaşadık, şahit olduk hafta boyunca… Nerdeyse her evde bir matem vardı.
Severdik Ahmedi… Efendiliğini… Güzel ahlakının yüzünü nurlandıran o masum bakışlı hâlini severdik… Severdik ama sandığımızdan da çok sevmişiz.
Biz böyleyken yakınlarının hâlini düşünemiyorum bile… Allah büyük sabır versin…
Ölüm hayatın en gerçeği… Bir son değil aslında başlangıç… Ebedi ahiret hayatından önceki durağımız bu dünya... Ahmed ebedi hayatını yaşamaya başladı. Mekanı cennetin nuruyla dolsun… Peygamber efendimize komşu olsun…
Böylesine duygularla oynanan maç, bir maçtan öte Ahmedi anmaydı. Ahmed için oynayın ile başlayan maç, Ahmed sizinle gurur duyuyor ile bitti.
