ÇUMRA KARKIN’DA TANDIR EKMEĞİNİN SICAK YOLCULUĞU
İçme Be Kardeşim!
Osmanlı’nın Diriliş Şehri:Bilecik
ALTI ŞUBAT DEPREMİNİN ARDINDAN
TARİHİ BULUŞMADAN NOTLAR
KIZILDERELİ KATLİAMI
Ocak enflasyon verilerinin beklentilerin üzerinde gelmesi faiz indirimlerini sekteye uğratabilir
Acı nedir bilir misiniz?
ORTA-DOĞU’DA KARTLAR YENİDEN DAĞITILIYOR.
Honda Civic Yenilendi
ARAP EDEBİYATÇILARININ TÜRKİYE VE TÜRKLERE BAKIŞI 2
MERHAMET ETMEYEN KİMSEYE MERHAMET OLUNMAZ
Kutup Yıldızı
Yıldız mı, Ay mı, Kara Delik misiniz?
Değerli Galibiyet
Eğitim de denetim de şart
Futbol hatalar oyunu derken bunu kastetmemiştik
TRAFİK SİGORTASINA YETKİ BELGESİ ESNAF ÇÖZÜMÜ
DOĞAL ŞİFA KAYNAĞI: YEŞİL ÇAY
SULTAN VAHDETTİN’İN MEZARI TÜRKİYE’YE GETİRİLSİN
Gün sonu kurduğumuz cümle şöyle oluyor sanırım;
Bugünü de anıların bağrına şöylece iliştiriverelim...
Her günümüz anıların bağrına iliklenen düğmeler gibi bir bir kapanıyor.
Yılların ayak seslerini yürürken fark etmiyoruz. Bir zaman gelip bi soluk aldığımız vakit. İşte o vakit! Sessizlikte tıkırtılara kulak kesiliyoruz.
Nerede hengâme, koşturmaca, patırtı diye baktığımızda...
Anlıyoruz ki; içindeyken anlaşılamayacak kadar gürültülü saatlere asılmışız.
Bu istisnasız hepimizin hayatında böyle olmuştur. Böyle olacaktır.
Hayat! Bir oyun. Provasız bir oyun…
Büyük sahnede minnacık bir oyuncuyuz. Üstelik senaryoyu da okumadık öncesinde.
Rol arkadaşlarımızı da bilmiyoruz. Bir replik. Bari bi cümle fısıldansa kulağımıza.
Hayır! Hepsi akışta. Herkesin bir duruşu olur, bir kuralı olur oyun içinde.
Hayat! Bir öğretmen. Her günü kutlu olan...
Ben hep sevginin iyileştirici gücüne inandım.
Oyunu kurarken sevmekten rol çaldım.
Türkülerin melodilerine, sözlerine inandım.
İnanmayı sevdim. İnanmayı seçtim. İnandığıma teslim oldum.
Bu yüzden hep deli türkülerin melodilerini mırıldandım.
Zorluklar olmadı mı sanıyorsunuz? Elbette oldu.
Ama zorlukların çelmesini yedikçe, ağlamak yerine çelmelere eşlik edip dansa çevirdim ayak ritmimi. "O zaman dans” dedim. Bazen çok güldüm, bazen çok ağladım. Bazen kırıklarımı tamir ettim. Bazen anlamsız adımlar attım.
Düştüm. Dizlerim kaynarken "çarpıktı zaten ayaklarım” deyip dalga geçtim kendimle.
Kimi zaman koşarken gurur duydum kendimle. Kimi zaman düşerken güldüm.
Ben çok eğlendim kendimle.
Hepimiz bir yerlerde bir şeyler yaşıyoruz. Zor ya da kolay herkes kendi içindekini bilir.
Ayaz bir Konya sabahında, rüzgârın gölgesinde bir kahve yudumlarken şekillendi yazım.
Sanırım kahve fincanın üzerindeki bir söz düşündürdü beni.
Ne mi yazıyordu fincanda; "Mutluluk Senin Elinde” ...
Tam avuçlarımın arasında bir cümle. Bir fincanın üstünde verildi bugünkü mesaj!
Hayatın mesajları hep öyle iki mavi tıkla gelmiyor canım.
Bugün bardak üstünde yazılıydı. Yarın kim bilir nasıl gelecek.
O minnacık anlık gelen mesajları okuyabilmek marifet sanırım.
Görenlerden olalım inşallah…
Gözlerinizdeki ışığı, içten gülüşlerinizi dostlarınızın evine bırakın.
Dedim ya, ben hep sevginin iyileştirici gücüne inandım.
Dua olsun, öğreti olsun koca Yunus'un sözleri;
"Ben gelmedim dava için, benim işim sevi için
Dost'un evi gönüllerdir, gönüller yapmaya geldim.”Bugün de böyle olsun…
Sevin iyileşin. Sevin iyileştirin.
Osmanlı’nın Diriliş Şehri:Bilecik
FACİALAR KADER DEĞİL
ÂRİF OL, ZARİF KAL
Kazandım Sananlar
HATIRAN YETER
2024’ün Kelimesi: Kalabalık Yalnızlık
Yeni Bir Yıla
Nasrettin Hoca’nın İzinde:AKŞEHİR
Gerçek Olan Kazanır
Sınırları Zorlarken 2025 Mesajı