Perdeler Anılar Kapılar

Küçük bir odada kocaman bir sevgi vardı bizim evde. Kerpiç duvarlar serindi ama insanın içine işleyen bir sıcaklık taşırdı. Duvarda asılı dedemden kalma bir baston vardı, her baktığımda onu hatırlardım. Testilerin içindeki filize tülbentler, kanepenin üstünde annemin elleriyle işlediği yastıklar... Her şey dokunulurdu, samimiydi, gerçekti.

Sonra değişti her şey.

Duvarlar değişti, kapılar değişti. Örtüler, yastıklar değişti. Evlerin ruhu bile değişti.

Annem yamardı pantolonumun yırtık dizini. Yenisi hemen alınmazdı, eskimeden hiçbir şey atılmazdı. Eski demek ayıplanacak bir şey değildi, kıymetti. Komşumuz salçalı ekmek sürerdi elime. Bakkal amca, param yetmese de gazozu eksik etmezdi. Herkes birbirini tanırdı, selamsız sabahsız geçilmezdi.

İnsanlar gönül alırdı, hürmet ederdi. Edebi bilen utancıyla güzelleşirdi. Gülerken bile utanır dudaklarımızı kapatırdık. Birinin acısı herkesin acısı olurdu, sevinci de hepimizin. Sevmek menfaatsizdi, çıkarsızdı. Aşklar hoyratça yaşanmazdı. Sevdiğimizden mektup beklerdik, satırlarda nefesini arardık.

Şimdi ne anılar kaldı, ne o eski perdeler, ne de öyle aşklar.

Nerede o güzel, erdemli insanlar? Çok güzeldik eskiden. Sonra değişti her şey.

Duvarlar değişti, kapılar değişti. Örtüler, yastıklar değişti. Ama en çok da insanlar değişti.