Hani hepimizin bildiği ünlü hikaye:
Sınıf öğrencilerin gürültü patırtısıyla sallanırken, sert görünümlü hoca kapıda beliriyor. Sınıfa bir bakış atıp kürsüye geçiyor . Tebeşirle tahtaya kocaman bir bir (1)rakamı çiziyor. Bakın diyor bu kişiliktir hayatta sahip olabileceğiniz en değerli şey.
Sonra birin yanına bir sıfır koyuyor:
- Bu başarıdır; başarılı bir kişilik biri 10 yapar .
Bir sıfır daha ; bu tecrübedir, 10 iken 100 olursunuz, sıfırlar böyle uzayıp gidiyor. Yetenek, disiplin,
Sevgi; eklenen her yeni sıfır in kişiliği 10 kat zenginleştirdiğini anlatıyor hoca, sonra eline silgiyi alıp en baştaki biri siliyor, geriye bir sürü sıfır kalıyor.
Hoca kişiliğin önemini vurguluyor; kişiliğiniz yoksa öbürleri hiçtir..
Fıtratımız sevgi, merhamet ve iyilik olduğu halde kötünün örnek olması ve yaygınlaşması besleyemediğimiz karakterimizde gizli .
Küçük çocuklara normalde bir yerinin” uf!” olduğunu, acıdığını söylediğinde hemen oraya eğilir ve öper. Kendinin acıyan yerinin de öpüldüğünde geçtiğine inancı sağlamdır.
Altı-yedi yaşlarındaki okul çocukları bir arkadaşlarını yere yatırıp tekmeliyor, vuruyorlar hatta üzerine çıkıp yumruk atıyorlar.
Otobüste; bastonlu, 70' in üzerindeki yaşlı beyi eşinin yanında okul müdürlüğü yapan bir baba ve 17 yaşındaki babayı örnek alan oğlu acımasızca dövüyor.
Baştaki birin(1), karakterin bozulmasının önüne geçmek için en önemlisi aile ..Kötülüğü görünce engellemek, iyiyi desteklemek, saygı görmeyi beklemekten çok karşıdakine göstermeyi öğretmek.
Mayamızdaki şefkati beslemek, okullardaki eğitimi puan vermek basit liğinden erdem kazandırmaya teşvik etmek…
Yoksa kendi isteklerini ilahlaştıran, öğretmenine saygısız, kutsal olarak sadece kendi hazzını kabul eden bir seviyesizliğin örneklerine mahkum olacağız..
Empati mi ahlak mı? Deriz, adını ne koyarsak koyalım başkalarının acılarını, onurlarını içimizde yaşamaya 100 verelim..
EQ (bilgiyi duygusal süzgeçten geçirip yerinde kullanma) kabiliyetinin Iqdan(bilgi depolamaktan) daha üstün olduğunu önemseyelim…
