Yolda yürürken; caddenin kenarında, binaların arasında kalmış boş araziye çevrildi gözlerim. Çok aktif, şehrin göbeğinde bir yerde olmasına rağmen; âtıl durumda olduğu için arazinin içi çöplerle, demir, plastik parçaları ve yabani otlarla kaplanmıştı.
İçim bir burkuldu; insan karakteri kaynağı toprağa benziyor. O da âtıl durumda boş bırakıldı mı ; yüreği aynı bu arazi gibi zararlı olana meyyal… Küf tutsa haberi olmuyor..
Sosyal medya kullanan arkadaşlardan aldığım bir şikayette:
-" Ne zaman önemli bir paylaşımda bulunsalar kimsenin oralı olmadığını; çok az beğeni aldığını ama herhangi bir doğa resmine ya da fotoğrafına yüzlerce beğeni aktığını dile getiriyorlar”.
Atina'da önemli bir tartışma yapılırken kürsüye Demostenes çıkar ;ancak dinleyiciler sürekli kendi aralarında konuşmakta, filozofu dinlememektedir.
Demostenes ;”bir hikaye anlatıp ineceğim” der ve anlatmaya başlar:
" Uzun zaman önceydi. Bir delikanlı Atina'dan Megara'ya gitmek için bir eşek kiralamıştı. Eşeğini kiraya veren adamın da Megara ‘da işi vardı. Beraber yola düştüler; konuşa konuşa giderken öğle sıcağı bastırdı. Biraz dinlenmek ve öğle yemeği yemek için bir su başına çöktüler. Ama ortalıkta hiç gölgelik yoktu ve eşeğin sahibi yemeğini alıp eşeğinin gölgesine sığındı.
Eşeği kiralayan genç bunu içerlerdi :
-Sen çekil gölgede ben oturacağım, dedi.
Öteki itiraz etti:
- Ben oturacağım, çünkü eşek benim.
Delikanlı:
- Ama ben eşeği kiraladım, deyince; eşeğin sahibinden:
- "Ben sana eşeği kiraladım , gölgesini değil "cevabını aldı ve aralarında kavga çıktı .
Hikayenin tam burasında Demosthenes kürsüden iner ,yürümeye başlar . Dinleyiciler:
- Sonunda ne oldu? Sonunu anlat” diye bağırmaya başlayınca Demosthenes kürsüye döner:
-Sizin için çok önemli bir konuda bir şeyler anlatmaya çalıştım dinlemediniz. Şimdi ise eşeğin gölgesini merak ediyorsunuz. Ne fikrimi söyleyeceğim, ne de eşeğin gölgesine ne olduğunu..
Tekrar kürsüden iner, yürür ve gider.
Sanırım yüreklerimizin durumu da bu. Biz; bize bir kez verilen muhteşem işler yapabileceğimiz hayatı âtıl bırakıp, çöplerle kaplanmasına fırsatlar veriyor, kendimizi iyileştirmeye, güzelleştirmeye değer vermiyoruz. Önemli işler yani hayat elimizden alındığında ise ah! Diyoruz….
