Rahatlık arttıkça onu kaybetme korkusu da artıyor. Alıştığın düzenin bir basamak altına inme korkusu değer yargılarının hepsini tahtından indirebiliyor. Sonra; gelsin bahaneler sığınağı:
- Canım benim gücüm neye yeter?
- Ben mi değiştireceğim?
- Benim yaptığımla ne olur ki?….
Ya da mazlum olduğu için mazlumu suçlama seansları:
-" Ee canım onlar da şunu- bunu yapmasalardı”diye başlayan cümleler.
Vicdan arapça” vecede”( bulmaktan) geliyor.
Bana göre vicdan; iyinin ve güzelin içimizde, hayatımızda ne kadar bulunduğu.
Çünkü kimine göre; bile isteye üst balkondan aşağı masa örtüsü, çarşaf silkelemek alt katta oturanlara karşı vicdanını rahatsız edecek bir durumken, kimine göre binlerce insanın katledilmesi aman(!) dedirten,” bana ne "dedirten bir mevzu hatta mevzu bile değil.
Eğer değer yargılarımızı korumak için hayatımızdaki bir şeyleri riske edemezsek, dünya üzerinde ne olursa olsun yeter ki benim işim, eğlencem, hayatımın akışı bozulmasın dersek vicdanı bulamayacak kadar kaybetmiş olmaz mıyız?
Dünyaca ünlü pek çok sanatçı hayatlarındaki üst düzey rahatlığın bozulacağını bile bile piyasalarındaki en büyük güç sahibi Yahudi- siyonist şirketlerini kızdırmayı ve işsiz kalmayı göze alarak” biz sizlerle iş yapmayacağız. Çünkü siz masum insanları katlediyorsunuz” dediler.
Dönüp müslüman coğrafyada iş yapan ülkemizin yorumcu, aktör, aktrist tayfasına bakıyoruz. Birkaç tanesi müstesna o kadar vicdandan uzaklar ki; üstelik sahte duygu patlamaları ile bir köpeğe gösterdikleri merhameti binlerce insan katledilirken göstermedikleri gibi bir de bunu göze alan sanatçılara linç uygulayarak..
Son 2 yıl insanlığın ömrünün belki 100 yılını aldı. Teknoloji sayesinde gözlerimizin önünde her gün zalim bir düşüncenin, masum bir milleti katledişini izledik.
Artık lütfen azıcık rahatımız kaçsın ve neye gücümüz yetiyorsa; başta boykot olmak üzere hayatımıza, önceliğimize alalım.
Vicdanı bulamayacak kadar kaybetmeden, sarıp sarmalayalım…
