"Yüreğini elinden bırak” diyordu. Hakikaten yüreğim elimde ne yapmaktaydım ben?..
Canımın bu denli yanması bu yüzden miydi?
Ben mi hevesimi kaybetmiştim yoksa dünya mı sessizliğe bürünmüştü kalbimde?..
Hayrıma olan bu emri günlerce düşündüm. Ne bir yere varabildim ne ayakta kalabildim. Neydi bu içsel sancının sebebi, yüreğim elimde değildi evet ama ben her gün onu boğmaya çalışıyor gibiydim.
Anladım anladım ama çaresi yok gibiydi!..
Sonra çıktım, geçmişin diliyle konuşan sokaklarda yürümeye başladım. Her bir taş, her bir bina, sessiz ama derinden bir hikâye fısıldıyordu. Öyle köhneleşmişlerdi ki bazı yapılar ama hâlâ dimdik ayaktaydılar; cansız görünümlerinin ardında, inadına süren bir yaşamın izlerini taşıyorlardı.
Her metrekaresi nice kahkahayı, nice gözyaşını saklıyordu; dökülmüş umutların, acı dolu sınavların tanığıydı. "Ben çok acı çektim ama hâlâ buradayım.” diyordu sessizce ve ben her adımımda o mücadeleyi, o direnci hissediyordum.
Bir süre biraz daha yürüdüm nereye gittiğimi bilmeden. Ardından bir râiha duydum, bir misk kokusu aldım uzaklardan sanki her nefeste yüreğim rahatlıyordu bu râihadan.
Anlam veremedim bu ferahlığa lakin yüreğimi ferahlatan bu sırra koşmak istedim, yine de dingin davrandım ve ağır ağır yürüdüm beni saran râihanın peşine. Sonrası…
…Yeşil Bir Kubbe…
Çocukluğum, gençliğim belki de yaşlılığım…
Acılarım, gözyaşlarım, hayal kırıklıklarım, kayıplarım…
Neredeydiler?
Bir anda suskun gönüllerin dostu Hz. Mevlâna kimliğimin anahtarı oluvermişti.
Onu görmek, onun irşadıyla var olmak beni kendime getirmişti.
Medet, Ya Rab dedi dilim!
Gökkube avazını saldı yüreğime.
"Derman arardım derdime derdim bana derman imiş
Burhan sorardım aslıma aslım bana burhan imiş”
Zahiren derdim var sanırdım meğer derdim Allah imiş…
Lâl olan dilim, âmâ olan gönül gözüm şükürler olsun ki açıldı.
Aydınlığın hayatıma hare hare yayıldı.
Kimden geldiğimi, kime ait olduğumu, kime döneceğimi bilmenin ötesinde, bu iradeyi yaşamanın ve kabullenmenin sırrına vakıf olabilmiştim nihayet…
